- wrzucać
- 扔
Otwarty Słownik Polsko-Chiński. 2015.
wrzucać
Look at other dictionaries:
wrzucać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, wrzucaćam, wrzucaća, wrzucaćają, wrzucaćany {{/stl 8}}– wrzucić {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIb, wrzucaćcę, wrzucaćci, wrzuć, wrzucaćcony {{/stl 8}}{{stl 7}} rzucając, umieszczać coś w czymś : {{/stl 7}}{{stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
wrzucać – wrzucić [i in.] — {{/stl 13}}{{stl 8}}{kogoś, coś} {{/stl 8}}do jednego worka {{/stl 13}}{{stl 8}}pot. {{/stl 8}}{{stl 7}} traktować kogoś, coś o różnej wartości tak samo, nie przejmując się dzielącymi ich (je) różnicami : {{/stl 7}}{{stl 10}}Wrzucić, wpakować,… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
wrzucać — 1. pot. żart. Wrzucić coś na ruszt «zjeść coś»: No to było tak: ja dzisiaj stał na postoju od czwartej rano. O dwunastej zjechał do domu, żeby coś wrzucić na ruszt... Tu mieszkam, dwie ulice dalej. M. Bielecki, Dziewczyna. 2. pot. Wrzucić coś na… … Słownik frazeologiczny
wrzucać coś do jednego worka — Generalizować lub jednakowo coś oceniać, zwłaszcza błędnie Eng. To fail do discern differences and treat as the same or equal; to wrongly generalize … Słownik Polskiego slangu
wrzucić — dk VIa, wrzucićcę, wrzucićcisz, wrzuć, wrzucićcił, wrzucićcony wrzucać ndk I, wrzucićam, wrzucićasz, wrzucićają, wrzucićaj, wrzucićał, wrzucićany «rzucić (kogoś) coś do czegoś albo w coś» Wrzucić kamień do wody. Wrzucić list do skrzynki. Wrzucić… … Słownik języka polskiego
karta — ż IV, CMs. kartarcie; lm D. kart 1. «luźny kawałek papieru, różnego kształtu i różnej wielkości (często druczek, formularz, dokument); także: część składowa książki, zeszytu, czasopisma itp., obejmująca dwie stronice» Czysta, zapisana karta.… … Słownik języka polskiego
kosz — I m II, D. a; lm M. e, D. y a. ów 1. «rodzaj naczynia, różnego kształtu i wielkości, wykonanego z rozmaitych materiałów, używanego do noszenia, przechowywania, mierzenia czegoś; koszyk» Kosz wiklinowy, blaszany. Kosz do bielizny, do śmieci. Kosz… … Słownik języka polskiego
łopata — ż IV, CMs. łopataacie; lm D. łopataat 1. «ręczne narzędzie składające się z szerokiego, najczęściej prostokątnego kawałka grubej blachy osadzonej na drewnianym trzonku; służy do kopania, uprawy ziemi, przerzucania materiałów sypkich itp.; rydel,… … Słownik języka polskiego
pchać — ndk I, pcham, pchasz, pchają, pchaj, pchał, pchany pchnąć dk Va, pchnę, pchniesz, pchnij, pchnął, pchnęła, pchnęli, pchnięty, pchnąwszy 1. «posuwać coś, rzadziej kogoś przed sobą; napierając na coś przesuwać» Pchać taczki, wózek. Pchnąć drzwi.… … Słownik języka polskiego
pławić — ndk VIa, pławićwię, pławićwisz, pław, pławićwił, pławićwiony «zanurzać, moczyć kogoś lub coś w wodzie, kąpać w rzece, jeziorze itp.; wpędzać, wrzucać do wody» Pławić bydło. Pławić konie w rzece. W średniowieczu pławiono czarownice. pławić się… … Słownik języka polskiego
worek — m III, D. worekrka, N. worekrkiem; lm M. worekrki 1. «rodzaj opakowania najczęściej ze zszytego płata tkaniny, zwykle z nie uformowanym dnem, służący do transportowania i przechowywania różnych materiałów, zwłaszcza sypkich, drobnych przedmiotów… … Słownik języka polskiego
